Του PETER HITCHENS ΓΙΑ την Mail της Κυριακής
Γέλασα όταν πήγα για ψώνια στο Marks & Spencer και διαπίστωσα ότι τώρα πουλάνε κάτι που λέγεται «Chicken Kyiv». Αυτό προφανώς και είναι ακριβώς το παλιό τους προϊόν «Κοτόπουλο Κίεβου», μόνο τώρα έχουν προσθέσει μια αρκετή δόση προπαγάνδας. Με ενημέρωσαν μάλιστα ότι τώρα υπάρχει επίσης ένα νέο προϊόν «No Chicken Kyiv» για vegans, με ένα είδους εικονικό κοτόπουλο σε αυτό. Από την άγρια φρενίτιδα μετά τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, δε66ν έχω συναντήσει ποτέ τέτοιο κύμα άγνοιας. Κανείς δεν ξέρει τίποτα για την Ουκρανία. Όλοι έχουν διαφορετικές κυρίως αντί Ρωσικές απόψεις για αυτό. Το προηγούμενο βράδυ μια διακεκριμένη ακαδημαϊκή της Οξφόρδης σοκαρίστηκε όταν την ενημέρωσα ότι οι υπέροχοι, αγγελικοί, άγιοι, τέλειοι Ουκρανοί είχαν διακόψει την παροχή νερού στην Κριμαία το 2014.
Δικαίως συγκλονίστηκε από αυτή την άσχημη, ναζιστική πράξη μίσους, αλλά ήταν πολύ πιο σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτό το πολύ μορφωμένο άτομο δεν γνώριζε τίποτα από αυτό το σημαντικό γεγονός.
Με τον ίδιο τρόπο, σχεδόν κανείς, στην εκπαίδευση, την πολιτική ή τη δημοσιογραφία, δεν γνωρίζει για τις άσχημες, ρατσιστικές ρίζες του ουκρανικού εθνικισμού, τη φρικτή ιστορία του μοχθηρού Στέπαν Μπαντέρα (τώρα εθνικού ήρωα της Ουκρανίας) ή τη μεροληπτική περιφρόνηση του κράτους του Κιέβου για τους Ρώσους.
Γλώσσα. Εάν ο Καναδάς μεταχειριζόταν τους γαλλόφωνους όπως η Ουκρανία αντιμετωπίζει τους Ρωσόφωνους, θα υπήρχε διεθνής οργή. Το χειρότερο από όλα είναι η ευρεία άγνοια του γεγονότος ότι ο Πρόεδρος Volodymyr Zelensky, κατά την άποψή μου ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος, εξελέγη σε ένα πρόγραμμα ειρήνης με τη Ρωσία. Όταν όμως προσπάθησε να κάνει ό,τι είχε υποσχεθεί, τον εμπόδισε ένα μεγάλο κομμάτι του δικού του στρατού, που του αντιπαρατέθηκαν δημόσια και τον ταπείνωσαν. Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί του αντίπαλοι, συμπεριλαμβανομένων των νεοναζί που σίγουρα υπάρχουν στην Ουκρανία, βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν κάθε είδους συμφωνία. Ο πρόεδρος Ζελένσκι κατέρρευσε. Και ήρθε ο πόλεμος.
Έχω αναφέρει εδώ πριν ότι η πρώτη πράξη βίας σε αυτόν τον πόλεμο ήταν στην πραγματικότητα το πραξικόπημα του όχλου που υποστηρίχθηκε από τη Δύση και ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της Ουκρανίας το 2014. Αυτή ήταν η αληθινή αρχή όλης της φρίκης που ακολούθησε. Και ενώ δεν δικαιολογεί την ηλίθια και βάναυση εισβολή του Πούτιν, βοηθάει πολύ να το εξηγήσουμε. Κοιτάξτε, σέβομαι αυτούς που παίρνουν το μέρος της Ουκρανίας σε αυτόν τον πόλεμο. Έχουν μια έγκυρη άποψη που δεν συμμερίζομαι. Αλλά αυτό στο οποίο αντιτάσσομαι είναι η εντελώς μονόπλευρη φύση της κοινής γνώμης εδώ. Είναι τόσο κακό που είναι θετικό μειονέκτημα να γνωρίζεις οτιδήποτε για το θέμα.
Και έφτασε στο αποκορύφωμά του την περασμένη εβδομάδα, όταν παραδόθηκαν οι Ουκρανοί υπερασπιστές της χαλυβουργίας της Μαριούπολης, πολλοί από τους οποίους στην πραγματικότητα ήταν οι νεοναζί του τάγματος του Αζόφ που φορούν περήφανα εμβλήματα των SS στις επίσημες στολές τους. Η κάλυψη αυτού του γεγονότος από τα ΜΜΕ του Ηνωμένου Βασιλείου απέφυγαν φανερά να αναφερθούν στους νεοναζί και κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να αποφύγουν τη χρήση της λέξης «παράδοση». Η φρουρά της Μαριούπολης λέγεται ότι «εκκενώθηκε» σε εδάφη που κατείχε η Ρωσία. Οι φωτογραφίες τους έδειχναν αφοπλισμένους και παραδομένους στους Ρώσους στρατιώτες. Αλλά είμαστε τόσο πολύ βαθειά στη μονόπλευρη άποψη αυτής της σύγκρουσης που δεν μπορούσαμε καν να παραδεχτούμε ότι είχαν συνθηκολογήσει. Η άρνηση αποδοχής μιας τέτοιας προφανούς πραγματικότητας είναι σημάδι τρέλας. Προσωπικά δεν έχω ιδέα τι βρετανικό συμφέρον εξυπηρετείται με τη δουλική υποστήριξη της αμερικανικής πολιτικής της πρόκλησης προβλημάτων στην Ουκρανία και της ώθησης της Ρωσίας σε μάχη. Ίσως κάποιος θα μπορούσε να μου το εξηγήσει, πάνω από ένα πιάτο «Κοτόπουλο Κιέβουτ» και ένα μπουκάλι βότκα. Αλλά για να διεξαχθεί οποιαδήποτε συζήτηση, θα πρέπει να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε ότι υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτό το επιχείρημα.
Εγινα κακός όταν την περασμένη εβδομάδα ζήτησα να αποσχιστεί η Αγγλία από το Ηνωμένο Βασίλειο; Ναι και ΟΧΙ. Έκανα εκστρατεία για χρόνια για να κρατήσω τη Βρετανία ενωμένη και σιχαίνομαι την «απομάκρυνση» του Μπλερ. Αλλά έχει συμβεί τώρα, και δεν νομίζω ότι είναι πολύ αγγλικό να περιμένεις παθητικά για να σε τσακίσουν. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί όταν η Nicola Sturgeon και ο Mark Drakeford δεχθούν τα τηλεφωνήματα που θα τους λένε: «Εκεί, έχετε αυτό που θέλατε. Απόψε τα μεσάνυχτα ξεκινά η ανεξαρτησία. Η Αγγλία επέστρεψε!» Οι κατάσκοποι μου στο BBC ανακάλυψαν ένα άλλο μυστήριο στο αρχείο της εταιρείας. Πίσω στο 1990, γύρισαν μια αξιόλογη, προφητική ταινία με τίτλο The March, με πρωταγωνίστρια τη φωτεινή Τζούλιετ Στίβενσον. Απεικονίζει μια τεράστια πομπή φτωχών Αφρικανών που κατευθύνονται προς τα Στενά του Γιβραλτάρ, ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλωναν για το πώς να αντιμετωπίσουν την άφιξή τους. Τα τεράστια ερωτήματα για το πώς ο πλούσιος κόσμος μπορεί να βοηθήσει τον φτωχό κόσμο χωρίς να αυτοκαταστραφεί, τέθηκαν και δεν απαντήθηκαν. Αλλά το δράμα έδειξε, πολύ πριν αρχίσει να συμβαίνει αυτό, ότι η θάλασσα δεν είναι πλέον το φράγμα μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης που όλοι πίστευαν ότι ήταν. Στην πραγματικότητα, η άστοχη ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη από τον Ντέιβιντ Κάμερον επέφερε την ίδια την κρίση που προείπε το The March. Ίσως πιστεύετε ότι το BBC θα ανυπομονούσε να δείξει ξανά κάτι τόσο εκπληκτικό. Αλλά δεν υπάρχουν, για άλλη μια φορά, σχέδια για να διατεθεί.